Günümüzün uzmanlarından psikanalist Galit Atlas’ın konuyla ilgili kitabında yazdığı gibi : “Mirasımızı açmaya hazır olduğumuzda, içimizde taşıdığımız hayaletlerle yüzleşebiliriz.”
Bütün bunlar şu sorularıma yol açıyor: Hayatımızdaki kuşaklararası travmayı nasıl tespit edip ele alabiliriz? Miras aldığımızı bile bilmediğimiz acıları nasıl iyileştirebiliriz?Çocuk sahibi olanlar veya çocuk sahibi olmayı planlayanlar için belki de daha hayati bir soru şudur:
Travmamızın başkalarına geçmesini nasıl önleyebiliriz?
Nesiller arası travma nedir?
Atlas “, Ebeveynlerimizin veya atalarımızın ‘ham veya işlenmemiş deneyimlerinin’ nesilden nesile aktarılmasıyla nesiller arası travmanın meydana geldiğini söyledi. Bu deneyimler yoksulluğu, ırkçılığı ve diğer baskı biçimlerini içerebilir; kültürel yer değiştirme veya göç; savaş; doğal afetler; suistimal etmek; ve terk edilme veya ihmal. Bir nesil sonrakiyle hiçbir farkındalığa ve niyete gerek duymadan iletişim kurabilir” dedi. “Bazı mücadeleler ve ‘semptom’ dediğimiz şeyler aslında atalarımızın, ebeveynlerimizin başına gelenlerin bir sonucudur.”dedi.
Peki bu iletişim nasıl gerçekleşiyor?
Cevap hem biyolojimizde hem de psikolojimizde yatıyor.
Epigenetik çalışması, kronik stres yaşayan bir ebeveynimiz varsa, travmanın onların genetik kodlamasına işlendiğini ve bu genetik işaretlerin bize aktarıldığını gösteriyor. Örneğin araştırmalar , ırk ayrımcılığına maruz kalan kişilerin, yaşamayanlara göre şizofreni, bipolar bozukluk ve astıma yol açabilecek bir tür epigenetik değişikliği daha fazla taşıdıklarını gösteriyor. Başka bir araştırma , savaş esiri olarak zorlu koşullara katlanan Birlik Ordusu askerlerinin oğullarının, esir olmayan askerlerin oğullarına göre genç yaşta ölme olasılığının daha yüksek olduğunu buldu.
Ve sinir sistemlerimiz anne karnında gelişmeye başlar. Hamilelik sırasında ebeveynlerin stresi, bu bebeklerde hem fiziksel hastalık hem de zihinsel sağlık sorunlarının daha yüksek oranlarıyla ilişkilendirilmiştir .
Bakıcılarımızın bizimle nasıl etkileşim kurduğu ve örnek davranışları da nesiller arası travmayı aktarabilir. Buqué, “Hala travma halinde olan ebeveynler bizimle ilgilenmek için ipuçlarını kaçırabilir ve sağlıklı bir duygusal temel oluşturabilmemiz için bizi besleyici yollarla meşgul edemeyebilirler” dedi. Kısa sürede kaynaşmış ve son derece tepkisel olabilirler veya duygusal olarak erişilemez olabilirler ve stresle başa çıkmanın bu yolları, daha sonra bu kendini sakinleştirme biçimini yetişkinliklerine taşıyan çocuğa göre modellenir.
Denver Üniversitesi’nde sosyal hizmet profesörü ve tarihi bir araştırmacı olan Ramona Beltran, “Travmanın aktarılma yollarından bazıları, acıyla başa çıkmada kullanılan farklı başa çıkma becerileridir ve bazen bu davranışlar zararlı sonuçlar doğurur” dedi. travma akademisyeni. “Travma aynı zamanda sessizlik veya bir şey hakkında konuşmayı reddetme yoluyla da aktarılabilir, çünkü bazen çok acı vericidir. İnsanlar travmaya ya da travmaya neyin yol açtığına dair anlatıyı içselleştirmiş ve kendilerini suçlamış olabilir.”
Nesiller arası travmayı “duygusal miras” olarak nitelendiren Atlas, bu sessizlik komplosunu kendi ailesinde de yaşadı. “Annem ağabeyini o 14 yaşındayken kaybetti; denizde boğuldu. Bunu biliyordum ama hiç konuşmadık. Kimse annemi üzmek istemezdi. Atlas, “Bu konuda konuşmamak, birbirimize zarar vermemek konusunda belirtilmemiş bir anlaşmamız vardı” dedi. “Fakat bu, travmanın bilinmediği anlamına geliyordu. Bunu işleyip paylaşamadık, ailece yanında oturamadık. Zihnimizin izole bir yerinde saklandı.”
Beltran, bunun tersine, travmayla ilgili çok büyük bir meşguliyetin de olabileceğini, öyle ki bir ailenin tüm kimliğini bunun etrafında inşa edebileceğini söyledi. Hem sessizliğin hem de aşırı özdeşleşmenin duygusal bir dengesizlik yarattığını açıkladı.
Bu durum özellikle sistematik olarak baskı altına alınan kültürel, ırksal veya etnik grupların yaşadığı nesiller arası bir travma türü olan tarihsel travma durumunda geçerli olabilir. Örneğin, Amerika Birleşik Devletleri’nde Afrika kökenli Amerikalıların köleleştirilmesi ve yerli halkın yerinden edilmesi ve soykırımı tarihsel travmalardır. Beltran, bu duygusal mirasın dalgalı etkilerinin, temiz suya, barınmaya ve istihdama erişim eksikliği gibi bugün de devam eden yapısal eşitsizliklerle daha da kötüleştiğini söyledi.
Beltran, “Geniş topluluklarda meydana gelen olaylar (aile bütünlüğünün bozulması ve insanları iyi tutan kültürel gelenekler) aynı zamanda aile içindeki bireylerin başa çıkma şeklini de etkileyebilir” dedi.
Nesiller arası travma günlük yaşamlarımızda nasıl görünüyor?
Hiçbir duygusal miras birbirine benzemez ve bunun yaşamlarımızda nasıl ortaya çıktığı da benzer şekilde farklıdır.
Bununla birlikte, uzmanlarımıza ve çok sayıda araştırmaya göre kuşaklararası travmanın bazı yaygın belirtileri şunlardır:
- Daha yüksek oranda kötü fiziksel sağlık, madde kullanımı, migren ve sırt ağrısı gibi somatik semptomlar ve depresyon, anksiyete ve travma sonrası stres bozukluğu dahil (ancak bunlarla sınırlı olmamak üzere) zihinsel sağlık sorunları
- Yoksulluk
- Ezilen gruplardan insanlar, toplumun kendi grupları hakkında kendilerine ilettiği mitlere ve yanlış bilgilere inandıklarında yaşanan içselleştirilmiş baskı
- En yakınımızdaki insanlara, özellikle de çocuklara karşı öfkeli, sabırsız veya asabi hissetmek
- Sık sık korku ve güvensizlik, sanki her zaman yüksek alarmdaymışsınız gibi
- Özellikle kız olarak sosyalleşen insanlar için kendi ihtiyaç ve arzularınızı bastırmak
- Zor duyguları başkalarına yapıcı bir şekilde aktarmanın zorlukları
Meksika yerlisi kökenli çok ırklı bir Chicana olan Beltran, ebeveynlerinin ve büyükanne ve büyükbabasının birçok kez yerinden edilme deneyimi yaşadığını biliyordu, ancak bu deneyimler ona doğrudan kelimelerle ifade edilmedi. Ancak çocukluğunda bu travmanın etkilerini gördü. “Düşük gelirliydik, annem akıl sağlığı sorunlarıyla mücadele ediyordu, çok fazla yer değiştiriyorduk” dedi. “Bu ısrarlı bir yabancı olma duygusuydu; bende de bu bir sorun olduğu hissi.”
Travmanın etkilerini ortaya çıkarmayı ve açıklamayı hayatının işi haline getirdi. Ancak Beltran, duygusal travma mirasına sahip herkesin olumsuz sonuçlar yaşayacağının garanti edilmediğini de vurguladı. Ve bunu yapsak bile, çoğunlukla güçlü bir gücü miras alırız.
“Topluluklarımız travmalarımızdan çok daha fazlasıdır. Dayanıklı ve yaratıcı olmasaydık burada olmazdık” dedi. İşimin bir kısmı, insanları kendilerini iyi tutan şeylerin isimlerini vermeye davet etmek.
ize aktarılan ve gurur duyduğunuz gelenekler nelerdir? Neşeli anılarınız var?”
Nesiller arası travmayı nasıl iyileştirebiliriz?
Nesiller arası travma imkansız, kaldırılamaz bir yük gibi hissedilebilir.
Ancak uzmanlar bana eninde sonunda çoğumuzun bize aktarılan acıyı iyileştirme yeteneğine sahip olduğunu söyledi .
Bu sürecin nasıl gelişebileceğini araştıracağız, ancak öncelikle herkesin oraya gitme olanağına sahip olmadığını belirtmek isterim.
“İkinci ve üçüncü nesiller acıya doğru gitme, gerçeği bilme ayrıcalığına sahip. Bu da travma yaşayan insanların her zaman yapamayacağı bir şey” dedi Atlas. “Parçalanmayacaklarından emin olmaları gerekiyor. Duygusal olarak işi yapabilecek kapasiteye sahip olmayan insanların buna inanmadığını görüyorum ve buna saygı duyuyorum. İnsanların savunmalarına ve kendileri hakkındaki anlatılarına saygı duymak önemli.”
Belki de ailenizde uzun süredir tedavi edilmeyen yaraların olduğunu kabul eden ilk kişi sizsiniz. Bu kabullenme, travma döngüsünü bozmaya yönelik ilk adımdır. Atlas, “Ebeveynlerimiz iznimiz olmadan içimizde yaşıyor” dedi. “Başka bir deyişle, bu duygusal mirası gelecek nesillere aktarmamak için, onların yaşamlarının hangi kısmının içimizde yaşadığını tespit edip bunun üzerinde çalışmalıyız. Tanımlayamadığımız bir şeyden ayrılamayız.”
Beltran, bu, eğer ailenizde bir sessizlik komplosu varsa, acıyı adlandırmaya başlamak gibi görünebilir, dedi; Hikayenin yalnızca parçalarına sahip olsanız bile yine de bir anlayış oluşturabilirsiniz. Ailenizdeki diğer kişiler bu yolculukta size katılamıyorsa, topluluğunuzdaki ortak kimliğe veya deneyime sahip kişilerle bağlantı kurun. Beltran, “Travmayı adlandırmaya başladığımızda, onu kendi bedenlerimizden dışsallaştırabilir ve onunla ilgilenmeye başlayabiliriz” dedi.
Travmayı anlamaya başladığınızda iyileşme şöyle görünebilir:
Beltran , vücudunuzla ilgilenin: Bazı seçimlerimiz epigenetik değişiklikleri bozabilir, dedi. Diyet ve egzersiz, meditasyon ve olumlu sosyal bağlantılar yalnızca epigenetik belirteçleri tersine çevirmekle kalmaz, aynı zamanda sinir sistemimizi yeniden yapılandırır ve günlük yaşamlarımızda daha fazla kolaylık ve doyuma sahip olmamızı sağlar.
Buqué, bu uygulamaları hayatınıza nasıl entegre edeceğinizi öğrenmenin zaman alabileceğini, aynı zamanda inanılmaz derecede basit olabileceğini söyledi. “60 saniye kadar kısa, dikkatli duraklamalara benzeyebilir. Nefes çalışmasını hayatımıza entegre etmek. Düşüncelerimizi ve duygularımızı ele almadan bedenlerimizde hapsolduğumuz bir günün daha geçip gitmesine izin vermek yerine onları yazmak. Bu günlük uygulamaların çoğu, vücudumuzdaki gerilimin ve acının bir kısmını boşaltmaya başlayabilir.”
Ailenizin kaybettiklerini geri alın: Tarihsel travma yaşayanlar için zamanla dil, yemek, tıbbi uygulamalar ve diğer ritüeller gibi pek çok şey kaybedildi. Beltran, bunların zorla alınan başa çıkma becerileri olduğunu söyledi. Bireysel aileler ve topluluklar, “yaratıcı özgürlükler veya uyarlamalar olsa bile” bu gelenekleri geri almak için çalışabilirler dedi. Çoğunlukla “ Toprağı Geri Alma ” hareketi olarak adlandırılan, toprakları ve alanları geri almaya yönelik Yerli hareketi , geleneğin bu yeniden canlanışını temsil ediyor.
Topluluğunuz içinde harekete geçin: Beltran, tarihsel olarak marjinalleştirilmiş bir grubun parçası olduğunuzda, sizi baskılamaya devam eden yapısal ve sistemik güçler olduğunda ancak bu kadar iyileşmenin gerçekleşebileceğini söyledi. “Vücudumuzu güçlendiren yiyecekler yemek gibi kendi davranışlarımızda değişiklik yapmak başka bir şey, bir yiyecek çölünde yaşadığınızda veya her gün çevre kirliliğine maruz kaldığınızda taze yiyeceklere erişebilmek başka bir şey çünkü Beltran, yaşayabileceğiniz tek yer bir petrol rafinerisinin yanıdır” dedi. “Bu durumlarda, toplumsal ve sistemik değişim için kolektif eylem ve örgütlenme, kolektif travmanın etkilerini azaltmanın bir yoludur.”
Şu ana kadarki her şeyin ötesinde ilk adım, kendinize şefkat duymaktır.
“Bu acının şu anki haliyle bize ulaşmasının nesiller sürdüğünü ve iyileşmesinin de muhtemelen biraz zaman alacağını anlamalıyız. Beltran, “Travma her zaman bir şekilde bizim bir parçamız olabilir” dedi. “Çocuklarınıza karşı bunalmış veya kızgınsanız ve onlara bağırıyorsanız bu, kendiniz için hala yapılması gereken iyileştirme ve bakım çalışmalarının olduğunu hatırlatır. Bu konuda kendinizi hırpalamak yerine dikkatimizi düzenleme ve onarıma çevirebiliriz. Sakinleştikten sonra çocuklarımızın yanına dönebilir, özür dileyebilir ve onlara iç dünyamızda olanları anlatabiliriz, böylece kendilerini bu kadar yalnız hissetmezler. Onlara bağırmanın veya ayaklarını yere vurmanın doğru olmadığını ve bunun onların hatası olmadığını bildirin.
Beltran’ın ailesinden biri strese ya da kaygıya kapılmaya başladığında birbirlerine “üç kız kardeş” kelimesini söylüyorlar. Yerli halk mısır, fasulye ve kabağı üç kız kardeş olarak adlandırıyor çünkü onlar birlikte ekildiğinde aile gibi birbirlerini besliyorlar. Bu mantra onlara birbirlerine geri dönmelerini hatırlatır.
“Gerçekten zorlanıyorsak banyo yaparız veya suyla oynarız. Geleneklerimizde su ilaçtır. Beltran, “Dışarı çıkıp yürüyoruz, gökyüzüne bakıyoruz ve etrafımızdaki tüm hayvanların ve doğanın isimlerini veriyoruz” dedi. “Bu tür şeyleri yaparak çocuklarımıza karmaşık bir dünyada insan olma deneyimleriyle nasıl başa çıkacaklarını öğretiyoruz.”
